یوروسو آیکیدو

یوروسو آیکیدو صرفا ترویج مهارت‌های شکست دادن رقبا نیست بلکه تمرینی برای چگونه یکی‌شدن با آن کسی است که به شما حمله می‌کند و در این یکی‌شدن یافتن راه‌های همزیستی متقابل است. بنابر این، همزمان که تکنیک شما موثر واقع می‌شود شما باید قبلا در یک وضعیت اتحاد با حریف خود باشید.

در گذشته ، هنرهای رزمی ژاپنی از آیین “گرفتن” که تماما شامل گرفتن جان دیگران می‌شد پیروی می‌کرد. این آیین “دیگران” را تصدیق نمی‌کرد، قبول نمی‌کرد، اجازه نمی‌داد و نمی‌بخشید، برای همین بود که خرد کردن این حریف هم مجازشمرده می‌شد.

آیکیدو، در مقابل، همیشه بر تصدیق دو‌طرفه بنا شده بود. تصدیق دوجانبه، اجازه  دادن دوجانبه، و تقدیم دوجانبه در قلب آیکیدو هستند، و این  رویکرد بسیار متفاوت است از رویکردی که به‌ راحتی از زمین زدن حریف در یک حرکت سریع و تمام کردن کار او دفاع می‌کند.

هر تکنیک آیکیدو حداقل چهار یا پنج فرصت برای به زمین زدن حریف به شما پیشنهاد می‌دهد. به هر حال ایده‌آل آیکیدو دوری  از این فرصت‌ها، انتقال به سطح بعدی و نهایتا به سطحی است که از حریف شما “می‌پرسد”، “این چطور است؟ آیا این چیزی است که ما می‌خواهیم؟”، و آوردن وی به درکی جدید از وضعیت است. در این نگرش، آیکیدو ایده‌آلی را پیشنهاد می‌دهد که ما می‌توانیم آن‌را “یوروسو بودو” یا “هنر رزمی پذیرش” بنامیم.

آی‌کی‌دو طراحی شده تا این روش زندگی ارزش‌گذاری تصدیق دو‌طرفه، پذیرش، بخشایش و تقدیم‌کردن به منظور بازسازی شفاف در مفهوم هر تکنیک را اجازه دهد. بدون این‌ها، روحیه‌ی موسس (آی‌کی‌دو) موریهه اوشیبا هرگز نمی‌تواند زنده بماند.

تقدیم کردن در آیکیدو یعنی چه :

اگر چه ما اغلب علیه چنگ زدن (قاپیدن) مچ‌ها و مشابه آن در آی‌کی‌دو تمرین می‌کنیم، در واقع اینگونه “حملات” در تمرین بودو یافت نمی‌شوند. درحقیقت، همین ایده‌‌ی تلاش برای گرفتن مچ حریف می‌تواند در یک نبرد واقعی غیر قابل تفکر باشد. به هر حال، چیزی که این‌گونه “حملات” در آیکیدو نشان می‌دهند، یک سناریوی “من گرفته شدم” نیست بلکه بیشتر یک سناریوی “من پیشنهاد می‌دهم” است. طرز فکر این است که در این مرحله نتیجه‌ی تعارض از قبل مشخص شده است. شما مچِ خود را به حریف  تقدیم نمی‌کنید که بیاید و آنرا بگیرد، بلکه شما دعوتنامه ای همزمان با گفتن “لطفا …” تقدیم می‌کنید که این نوع از  پیشنهاد و هدایت کردن , در جمله‌ی “لطفا، بفرمایید” در قلب آیکیدو جای دارد و باید در تمام تکنیک ها و تمرین آیکیدو حیات پیدا کند.

پس از این دعوت نخستین، همه‌ی آن چیزی که در ادامه میاید همان چیزی است که سنسه اوشیبا آنرا “هدایت کردن” (می‌چی‌بی‌کی) می‌نامد، به این نحو که، از وضع قبلی بیرون آمده و ارتباط میان دو دست شما از طریق تکنیک‌، با یافتن یک جهت واحد برای رفتن هر دو نفرتان ادامه پیدا کند. این _ و نه “تضاد و تعارض” _ یعنی آی‌کی‌دو